Η ακτινογράφηση του Πλούτωνα (Μέρος 1ο)
της Νίκης Δημητρίου
Μια πρώτη ματιά
Ο Πλούτωνας είναι ένας πλανήτης που μας προκαλεί τρόμο. Εργάζεται προς χάριν της επιβίωσης, και έχουμε διαπιστώσει πως ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο προμοτάρει τους ισχυρούς. Τους έχοντες και κατέχοντες. Γιατί η ισχύς προς επιβίωση στον κόσμο μας, μεταφράζεται σε χρήμα.
Ο Πλούτωνας λειτουργεί με το γνωστό: «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό»! Είναι προφανές λοιπόν πως στον απλό άνθρωπο επιφέρει πάντα ένα (τουλάχιστον) τεράστιο πλήγμα στη ζωή του, αλλά και γενικότερα καταστάσεις οι οποίες είναι δύσκολα διαχωρίσιμες.
Μας φέρνει αντιμέτωπους με την πιο δυσοίωνη και βαριά πλευρά της ζωής. Σε μια απ’ ευθείας συνάντηση μαζί του μας προκαλεί συντριπτική ήττα, κάνοντας μας να νιώθουμε το λιγότερο αδικημένοι, και καθ’ όλα ανήμποροι να αντιδράσουμε ώστε να τα βγάλουμε πέρα μαζί του…
Ο Πλούτωνας εξωτερικά
Ο Πλούτωνας αφορά τον άρχοντα του Κάτω Κόσμου και όχι άδικα. Ως Κάτω Κόσμος βεβαίως δεν νοείται κάποιος κόσμος κατώτερος από αυτόν που ζούμε. Για να τον βιώνουμε λοιπόν με έναν τόσο ολοκληρωτικό τρόπο, (καθώς σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα του), λογικό είναι να συνειδητοποιούμε πως ο Κάτω Κόσμος, είναι ακριβώς εδώ. Στο υλικό πεδίο που ζούμε. Ο υλικός κόσμος είναι ο κόσμος του Πλούτωνα, γι’ αυτό και τον τροφοδοτεί…
Έχει μάλιστα λεχθεί πως ο Χριστός επίσης κατέβηκε στον Κάτω Κόσμο, και μάλιστα για τρεις ημέρες. Ήρθε δηλαδή εδώ στη Γη, και ενσωματώθηκε (εισχώρησε), στα τρία κατώτερα υλικά ανθρώπινα σώματα, και έζησε στο υλικό πεδίο ως άνθρωπος. Ενσωματώθηκε λοιπόν στο Λογικό σώμα σε συνδυασμό με το Αστρικό, και το Σάρκινο, γιατί στην ουσία αυτά τα τρία στη Γη μας λειτουργούν ένα, μια και το ένα τροφοδοτεί αλλά και συνεργάζεται ταυτόχρονα και με τα άλλα δύο. Μόνο όμως όταν ο άνθρωπος ακολουθήσει το μονοπάτι της αυτογνωσίας είναι σε θέση να συνειδητοποιήσει την ύπαρξη τους, αλλά και τη λειτουργία τους, καθώς μαθαίνει και αρχίσει να παρατηρεί τον εαυτό του.
Ο Χριστός λοιπόν, περπάτησε στον κόσμο μας ως άνθρωπος, ακριβώς όπως συμβαίνει και με όλους εμάς. Όπως Αυτός «κατέβηκε» εδώ στη Γη, (στον Κάτω Κόσμο), από κάπου αλλού, έτσι κατεβήκαμε κι εμείς εδώ κάτω, στον Υλικό Κόσμο. Τον λέμε Κάτω κόσμο λοιπόν, σε σχέση με τον ουράνιο Κόσμο της αληθινής καταγωγής μας….
Αφού οπότε Κάτω Κόσμος είναι η Γη, ακριβώς γι’ αυτό και ο ουρανός είναι επάνω. (Όχι ο πλανήτης Ουρανός, αλλά το σύνολο του Χώρου που μας περιβάλει και διακρίνεται ως Θόλος από επάνω μας).
Ο Επάνω Κόσμος, ή Ουράνιος που θεωρούμε ότι είναι; Στο γαλάζιο που αντικρίζουμε με τα φυσικά μάτια; Στα σύννεφα; Μα κάθε παρατηρητής σε όποιο σημείο της Γης και να βρίσκεται, έχει τον Ουρανό από επάνω του… Επάνω λοιπόν που; Άρα ο ουρανός, αφορά ανώτερα και πιο λεπτοφυή επίπεδα από το δικό μας επίπεδο, και δεν είναι κυριολεκτικά επάνω από τα κεφάλια μας. Είναι άλλο φυσικό επίπεδο, αλλά καί άλλο ενεργειακά. (Που εδώ που τα λέμε αυτά πάνε ανάλογα).
Ο Κάτω κόσμος τώρα (για να επανέλθουμε) έχει μείνει να ονομάζεται από την αρχαιότητα ο κόσμος του Άδη, που είναι ο τόπος που λέγεται ότι οι Ψυχές πηγαίνουν μετά το φυσικό θάνατο, με την αποχώρηση της Ψυχής τους από το υλικό σώμα. Για την Ψυχή όμως, θάνατος, είναι όταν δεν έχει ανακαλύψει την πραγματική της ταυτότητα, και τον πραγματικό λόγο για τον οποίο εμφανίζεται στη Γη με υλικό σώμα. Όχι όταν χάνει το ένα από τα τρία της σώματα, το υλικό. Αυτό, γιατί τα άλλα δύο, παραμένουν, αλλά είναι σε πιο λεπτή ενεργειακή μορφή από το σάρκινο από το οποίο αποχώρησαν…
Όσο λοιπόν συνειδησιακά ο άνθρωπος δεν έχει προχωρήσει σε αυτά τα ζητήματα, θα παραμένει στην Ύλη, και όταν φεύγει από τη ζωή, θα εξακολουθεί να είναι εδώ, στον υλικό κόσμο, αλλά χωρίς σώμα υλικό, με αποτέλεσμα να βρίσκεται σε ένα πεδίο, που δεν είναι ούτε υλικό, (μια και βγήκε από το υλικό σώμα), αλλά ούτε και το Πραγματικό από το οποίο κατάγεται (μια και δεν έχει βρει το σκοπό της Ψυχής του όσο ζούσε).
Αυτό το πεδίο είναι ο Άδης, το Αστρικό άυλο πεδίο, που σε αυτό μεταφέρονται οι Ψυχές που δεν έχουν πια υλικό σώμα, αλλά και που δεν αναγνώρισαν τα ανώτερα πεδία εν’ ζωή. Δεν πάνε στον Ουράνιο κόσμο λοιπόν, παρά μόνο όταν ελευθερωθούν από την ύλη εν’ όσο ζούνε….
Για την Ιστορία…
Ο Πλούτωνας, είναι ο πιο απομακρυσμένος πλανήτης του Ηλιακού μας συστήματος. Για να διανύσει μάλιστα το σύνολο του ζωδιακού χρειάζονται 248 γήινα χρόνια. Αυτό σημαίνει πως υπάρχει η δυνατότητα να ζήσουμε ως άνθρωποι μέχρι και την αντίθεση του διελαύνων Πλούτωνα με το γενέθλιο μας, μια και συνήθως δεν ζούμε παραπάνω, και ως εκεί! Κι αυτό, πάλι ανάλογα με τη ζωδιακή γενέθλια θέση που βρίσκεται, μια και ο χρόνος παραμονής του σε κάθε περιοχή δεν είναι ο ίδιος.
Εύλογα συμπεραίνουμε πως αποτελεί «ένα σύνορο». Το άκρο του Ηλιακού μας συστήματος. Με την επιρροή του να είναι ενεργή, σε όλους τους πλανήτες εσωτερικά, μέχρι και τον Ήλιο. Άρα δεν υπάρχει τίποτα πέρα από αυτόν; Θα δούμε…. Αν σκεφτούμε ότι κάποτε, θεωρούσαμε πως δεν υπήρχε τίποτα και πέρα από τον Κρόνο…, μένει κάποτε να το διαπιστώσουμε…
Μέχρι τον Κρόνο έχουμε λοιπόν ένα σύνορο περιορισμών, αλλά συνεχίζοντας μετά από αυτόν, φτάνουμε σε ένα δεύτερο σύνορο, αυτό του Πλούτωνα. Κι αν ο Κρόνος (που γι’ αυτόν ειδικά θα μιλήσουμε άλλη φορά), είναι ο Θεός του Κτιστού Υλικού κόσμου και των δομημένων νόμων των κοινωνιών των ανθρώπων, τότε ο Πλούτωνας είναι ο Θεός της Δύναμης, με κανόνες, όχι ορίων και νόμων (όπως ο Κρόνος), αλλά δυνάμεων κυριαρχίας επάνω στην ύλη.
Ποιός είναι ο σκοπός
Έχουμε λοιπόν στο ένα άκρο του Ηλιακού μας συστήματος τον Πλούτωνα, το Θεό της Δύναμης, στη μέση τον Κρόνο (ως νομοθέτη), και στο άλλο άκρο, τον Ήλιο, το Θεό του Πνεύματος, ή της Μίας Φωτισμένης Συνείδησης…
Γεννιόμαστε λοιπόν με έναν Ήλιο σε μια συγκεκριμένη ζωδιακή περιοχή, και εργαζόμαστε αρχικά με τα όρια του Κρόνου. Επεκτείνοντας τα, βρίσκουμε αντίσταση στον Πλούτωνα, ώστε να κατακτήσουμε την πραγματική μας δύναμη.
Σκοπός είναι η Δύναμη όμως, να είναι Φωτισμένη από τη Συνείδηση του Ήλιου μας. Γιατί ο Ήλιος ως καθαρή Συνείδηση είναι αυτός που φωτίζει τα σκοτάδια και τις παρανοήσεις όλων των πλανητών του Ηλιακού μας συστήματος, καί αυτές του Πλούτωνα. Αυτό είναι και η Φώτιση… Η επέκταση της Συνείδησης μας.
Γιατί δεν ήρθαμε για να γίνουμε ισχυροί στην ύλη. Ήρθαμε, (ως Ήλιος) μόνο για να Δούμε. Να δούμε όμως όχι με τα φυσικά μάτια της προσωπικότητας μας, αλλά με τα μάτια της Ψυχής μας, ταυτισμένοι με την αληθινή ταυτότητα την οποία κατέχουμε, που όμως τώρα είναι αλλοιωμένη, παραποιημένη, και ψεύτικη. (Ποσειδώνας…, για τον οποίο επίσης θα μιλήσουμε άλλη φορά).
Η διαστρέβλωση του Πλούτωνα ως υλική δύναμη
Ζώντας στο υλικό φυσικό πεδίο, ταυτισμένοι με μία προσωπικότητα που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το υλικό μας σώμα, έχουμε φτάσει να είναι το κορμί μας, το πρωταρχικότερο, και σημαντικότερο πράγμα στη ζωή μας.
Δεν ενδιαφερόμαστε λοιπόν μόνο να το κρατάμε υγειές και να το συντηρούμε, αλλά έχουμε αναγάγει σε μέγα σκοπό ζωής, να ικανοποιούμε όλες του τις ανάγκες. Και μάλιστα, να δημιουργούνται στην πορεία και άλλες ανάγκες του (κάτι που έχουν αναλάβει οι διαφημίσεις όλων των πολυεθνικών…), από τις οποίες έχουμε πιστέψει πως κρέμεται η επιβίωση η δική μας, μια και είμαστε ταυτισμένοι με αυτό.
Δεν έχουμε καταλάβει πως άλλο είναι το σώμα μας, και άλλο είμαστε Εμείς. Άλλο πράγμα δηλαδή είναι η ύλη του κορμιού μας, (και η οντότητα που έχει διαμορφωθεί από αυτό για να το προστατεύει), και άλλο πράγμα είναι ο ζωντανός άνθρωπος, που έχει «ενδυθεί» το συγκεκριμένο σώμα. Το ενοικών όν δηλαδή, είναι που είμαστε εμείς στην ουσία…
Ανάγκες που δημιουργούνται από επιθυμίες για ομορφιά σε πρόσωπο και σώμα, για υλικά αντικείμενα που θέλουμε να έχουμε στο χώρο μας που μέσω του καταναλωτισμού πάντα μας είναι λιγοστά και θέλουμε και άλλα, για φαγητό, όχι απλώς για να χορταίνουμε, αλλά ανάγοντας τα σε πολυτέλεια, επιθυμίες για σπίτια, εξοχικά, καταθέσεις, αυτοκίνητα, σκάφη, διακοπές, πτυχία, διασκεδάσεις…, σε υπερβολή, δεν είναι πραγματικά δικές μας, αλλά του σώματος μας.
Το σώμα μας επίσης είναι αυτό που θέλει και ζητά τον παραδειγματισμό, τη δύναμη, την εξουσία, τη βία, τον πόλεμο, το αίμα και την εκδίκηση. Για τους ανθρώπους λοιπόν που τα πάντα σχετίζονται με το σώμα τους, η αίσθηση της κατάκτησης και της δύναμης, τους δίνει λόγο ύπαρξης. (…καθότι αλλιώς δεν έχουν…)
Τους εθίζει η αίσθηση να έχουν τον έλεγχο των άλλων, και να εξαρτάται ακόμα και η ζωή τους από αυτούς. Τους κάνει να αισθάνονται πανίσχυροι. Σχεδόν…. Θεοί, αφού ορίζουν τις μοίρες άλλων ανθρώπων. Νιώθουν (και έτσι είναι), ότι κατέχουν τη δύναμη των ανθρώπων που χειραγωγούν και κατευθύνουν.
Δεν αντιλαμβάνονται βέβαια πως η δύναμη τους δεν είναι αληθινή, απλά έχουν χρήμα και μέσω του χρήματος έχουν ισχύ. Αν τους έπαιρνες ότι κατέχουν, θα ήταν αξιολύπητα ανθρωπάκια, που ακριβώς επειδή μέσα τους νιώθουν αδύναμα, έχουν ανάγκη μέσω της ύλης να νιώσουν δυνατοί. Εσωτερικά είναι παντελώς αδύναμοι…
Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι με την υλική τους δύναμη και εξουσία, ένα πράγμα δεν μπορούν να νικήσουν: Το θάνατο. Ο Πλούτωνας, ως άρχοντας της ύλης, που τον χρησιμοποιούν για να χειραγωγήσουν άλλους ανθρώπους, είναι αυτός ο ίδιος που τους εξουσιάζει, στη δική τους ύλη, αυτή του υλικού τους σώματος με το οποίο είναι απόλυτα ταυτισμένοι.
Όμως τον τελευταίο λόγο, πάντα τον έχει ο Πλούτωνας, διότι ότι κι αν κάνουμε, ότι κι αν καταφέρουμε, όταν έρθει η ώρα, ο Πλούτωνας είναι αυτός που έχει την εξουσία και τη δύναμη να μας στερήσει τη ζωή εδώ, αφήνοντας πίσω ότι κι αν έχουμε κατακτήσει, και γι’ αυτό κανείς δεν είναι δυνατότερος από αυτόν!
Δεν υπάρχει τίποτε άλλο να μεταμορφωθεί σε εμάς εσωτερικά, ώστε να αναβαθμίσουμε την εσωτερική μας θέληση και δύναμη, παρά μόνο το υλικό μας σώμα που πεθαίνοντας γίνεται μόνο στάχτη και χώμα.
Ο Ήλιος δίνει ζωή, την οποία στερεί ο Πλούτωνας. Να τα άκρα του Ηλιακού μας συστήματος. Η δύναμη, είναι μόνο στην ύλη, όχι όμως και στον ίδιο το θάνατο. Εκεί ο Πλούτωνας είναι πανίσχυρος. Η Γη, ονομάζεται και κοιλάδα του θανάτου, γιατί ως άνθρωποι εδώ, είμαστε φυλακισμένοι, πεθαμένοι, μέσα στης ύλης την παντοδυναμία…