Ψυχογράφημα της Σελήνης
της Νίκης Δημητρίου
Η Σελήνη ως η ψυχοσυναισθηματική μας πραγματικότητα
Η Σελήνη, είναι ίσως το σημαντικότερο Αστρολογικό σώμα. Όχι αντικειμενικά το σημαντικότερο αλλά όσoν αφορά την επίδραση της στην ανθρώπινη ύπαρξη. Εξελικτικά είμαστε ακόμη παιδιά. Βρισκόμαστε ηλικιακά ως ανθρώπινο είδος σε ένα στάδιο στο οποίο μας ορίζει και μας κατευθύνει ολοκληρωτικά το συναίσθημα. Είναι λοιπόν σε πλήρη κυριαρχία επάνω μας το συναισθηματικό μας σώμα. Ότι αφορά το διανοητικό, έχουμε μόνο μια υποτυπώδη μονάχα ανάπτυξη πέραν κάποιων εξαιρέσεων.
Έτσι η αποστήθιση έχει την πρωτοκαθεδρία, όπως και η επιφανειακή πληροφόρηση, την οποία εκλαμβάνουμε, όχι ως αυτό που είναι, δηλαδή ως απλή πληροφορία, αλλά ως αλήθεια, την οποία και έχουμε συνηθίσει να πιστεύουμε, και βάση αυτής ορίζουμε και τη ζωή μας. Αυτό συμβαίνει καί με ότι πληροφορία πάρουμε έξω από εμάς, από το περιβάλλον, αλλά καί με ότι σκέψεις κάνουμε εμείς οι ίδιοι. Όταν λοιπόν διαφωνούμε με τους άλλους, στην ουσία διαφωνούν οι σκέψεις μας και όχι εμείς…
Εμείς όμως, είμαστε όλος ο Αστρολογικός μας χάρτης και όχι μονάχα οι σκέψεις μας. Οι σκέψεις μας απλά καθορίζουν τις γνώμες που έχουμε για τα πράγματα καθημερινά, οι οποίες μάλιστα αλλάζουν συνεχώς, ανάλογα με τη διάθεση μας. Αυτή η διάθεση διαμορφώνεται με τη σειρά της όχι από εμάς, (από ένα κέντρο μέσα μας), αλλά ανάλογα με τα ερεθίσματα που εκλαμβάνουμε. Όταν είναι λοιπόν ευχάριστα τα ερεθίσματα, αυτόματα και η διάθεση μας γίνεται θετική, ενώ όταν τα ερεθίσματα είναι δυσάρεστα ως αποτέλεσμα γινόμαστε κακοδιάθετοι.
Δεν έχουμε μάθει να ορίζουμε τον εαυτό μας με κάτι άλλο πέραν του συναισθήματος. Και θα αναρωτηθούμε: Αυτό είναι κακό; Όχι. Μάλιστα θα μας ήταν παντελώς αδιάφορο, αν δεν ήταν κάτι που μας δυστυχεί. Ακριβώς επειδή μας δυστυχεί, είναι και ο λόγος που γίνεται σοβαρό, και καλό θα ήταν να βρίσκαμε τρόπο ώστε να απαλλαγούμε κάποια στιγμή από όλη αυτή την ταλαίπωρη κατάσταση.
Ας γνωρίσουμε το βάθος της Σελήνης
Έτσι για να το αναλύσουμε λίγο όταν έχουμε αρνητικές σκέψεις και άρα και τα αντίστοιχα συναισθήματα, και οι έξω από εμάς είναι επίσης στην αρνητικότητα, είναι να πέσουμε στα τάρταρα. Όταν από την άλλη ενώ οι σκέψεις οι δικές μας είναι αρνητικές με τα ίδια συναισθήματα, οι έξω βρίσκονται και συντηρούν ένα θετικό περιβάλλον, εμείς και πάλι μένουμε στην αρνητικότητα. Γιατί;
Πιάνουμε τώρα την άλλη περίπτωση: Όταν εμείς κάνουμε θετικές σκέψεις νιώθοντας καλά και οι έξω πληροφορίες και όλο το κλίμα είναι αρνητικό, επηρεαζόμαστε με αρνητικότητα και χαλιόμαστε. Αλλά μόνο στην περίπτωση που οι σκέψεις μας είναι θετικές και αισθανόμαστε καλά, ενώ ταυτόχρονα και οι έξω είναι επίσης στη θετικότητα όλα για μας είναι καλά, ή νομίζουμε ότι είναι… (Αλλά αυτό δεν θα το εξετάσουμε προς το παρόν…)
Συμπερασματικά, κατανοούμε πως δεν έχουμε δική μας βάση, αλλά είμαστε έρμαια των αρνητικών κυρίως εξωτερικών επηρεασμών (μια και οι θετικοί δε μας χαλάνε όπως είπαμε κυρίως όταν και εμείς είμαστε στη θετικότητα). Έτσι λοιπόν είναι πασιφανές: Πως η αρνητικότητα κυριαρχεί στη ζωή μας και έχει και το πάνω χέρι. Γιατί;
- γιατί τα αρνητικά συναισθήματα είναι πιο βαριά, και ως πιο βαριά (από τα θετικά) είναι πιο κολλητά προς την ύλη, οπότε αφού ζούμε σε έναν υλικό κόσμο είναι κυρίαρχα και «μας κατεβάζουν» ενεργειακά. (από την όποια θετικότητα).
- γιατί δεν έχουμε τη δύναμη να αντιστρέψουμε συναισθηματικά τη διάθεση μας όταν είναι πεσμένη σε ευχάριστη, διότι δεν έχουμε μάθει στη θετικότητα, (δεν είναι μάλιστα και η συνήθης μας κατάσταση,) αλλά και δεν γνωρίζουμε πως να κάνουμε αυτήν την αντιστροφή, και
- δεν έχουμε κανέναν έλεγχο στο νου μας, που θα μπορούσε, ως ανώτερος και πιο εκλεπτυσμένος από το συναίσθημα, άρα και δυνατότερος από αυτό, να παρασύρει μαζί του το πως νιώθουμε και να το αντιστρέψει.
Καταλαβαίνουμε οπότε πως στη θετικότητα με πληροφορίες – σκέψεις – συναισθήματα ανάλογα ερεθίζεται η ευχαρίστηση, άρα τα θετικά μας συναισθήματα, ενώ στα αντίθετα αρνητικά τους, δεν έχει καμία ελπίδα το θετικό συναίσθημα οπότε το σύνηθες είναι να ερεθίζεται η δυσαρέσκεια, η ανασφάλεια, ο φόβος κλπ, και έτσι ζούμε συνήθως: Βιώνοντας ένα μόνιμο εξωτερικό επηρεασμό, χωρίς να μπορούμε να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει, μη στεκόμενοι μάλιστα να αναζητήσουμε κάτι να αλλάξει σε αυτό μια και δεν ξέρουμε κάτι άλλο…
Αυτή είναι η Σελήνη. Αντιδρά συναισθηματικά, ανάλογα με τα ερεθίσματα που δέχεται από το περιβάλλον και αντιδρώντας αυτή, θεωρούμε πως όλα αυτά τα συναισθήματα είναι αληθινά, και πιστεύουμε μάλιστα ότι είναι και δικά μας. Τα εξωτερικά αυτά ερεθίσματα ενεργοποιούν συναισθηματικές μνήμες (συνήθως μάλιστα τραύματα), που έχουν την πηγή τους στο παρελθόν. Το γεγονός του τραύματος όμως δεν είναι εδώ. Η συναισθηματική μνήμη της Σελήνης το φέρνει στο σήμερα μας και μας κάνει να υποφέρουμε…
Γι’ αυτό η Σελήνη είναι συνυφασμένη με την καταγεγραμμένη παρελθούσα μνήμη. Άρα με τη συνήθεια και μόνο με ότι είναι ήδη γνωστό. Συνδέεται λοιπόν άμεσα με όλα τα συναισθήματα που προκύπτουν από καταστάσεις που νιώθουμε είτε ασφαλείς, είτε ανασφαλείς, και είναι και ο κύριος δείκτης με τον οποίο κινούμαστε ψυχολογικά στη ζωή μια και το συναίσθημα είναι αυτό που ρυθμίζει και το τι θα σκεφτόμαστε….
Σελήνη & συναίσθημα
Η Σελήνη ως πλανήτης σχετίζεται με το νερό, τις παλίρροιες, την έμμηνο ρύση της γυναίκας, που σαν πιστό στα ραντεβού της ρολόι φέρνει τις Πανσελήνους, τις Νέες Σελήνες και τις Εκλείψεις, που έχει αποδειχθεί το πόσο σημαντικές είναι μέσα στην ανθρώπινη ιστορία.
Είμαστε ως οργανισμοί κατά 90% νερό, και ακριβώς σε αυτό οφείλεται η μεταβλητότητα των διαθέσεων μας, καθότι κάθε φορά που ταράζονται τα νερά της Σελήνης, ταράζεται και ο συναισθηματικός μας κόσμος.
Αυτό που χρειάζεται να γίνει είναι να δούμε, αλλά και να αποδεχτούμε πως δεν είμαστε ένα μόνο πράγμα, (στην προκειμένη περίπτωση δεν είμαστε μόνο η Σελήνη μας), παρ’ όλα αυτά, είμαστε άμεσα συνδεδεμένοι με αυτή και τους επηρεασμούς της.
Οπότε τι γίνεται; Τίποτα. Αποδεχόμαστε το γεγονός, κάνουμε ένα βήμα πίσω, (εσωτερικά), και βάζουμε στο παιχνίδι την παρατήρηση, του ποιοι από τους επηρεασμούς είναι πράγματι αληθινοί, και ποιοι προκύπτουν – ενεργοποιούνται από άλλους, έξω από εμάς, ή απλά από την αρνητική μας διάθεση.
Ας προσέξουμε: Όσο κολλητικός κι αν είναι ο πανικός του πλήθους σε έναν κλειστό χώρο σε περίπτωση κινδύνου, άλλο τόσος είναι ο επηρεασμός ανά πάσα στιγμή όλων μας, από όλους τους άλλους ανθρώπους.
Αυτό συμβαίνει, ακόμα κι όταν καθόμαστε ήρεμοι και μόνοι στη θαλπωρή του προσωπικού μας χώρου. Γιατί είμαστε όλοι μας ενωμένοι ως άνθρωποι. Άρα η αρνητική διάθεση η δική σου, σαφώς θα με επηρεάσει. Και τι κάνουμε; Το θέμα είναι να καταλάβουμε πως δεν έχει σημασία να προσπαθήσουμε «να μην επηρεαστούμε». Αυτό είναι αδύνατον. Το θέμα είναι, τι θα κάνουμε με αυτόν τον επηρεασμό.
Πρώτα λοιπόν χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε πως όταν αφηνόμαστε να γίνουμε επηρεάσημοι αυτά τα οποία «κολλάμε» δεν είναι όλα δικά μας. Στην ουσία, τίποτα της Σελήνης δεν είναι δικό μας. Είναι απλά ο τρόπος ως αγωγός προς εμάς, για να βιώνουμε ως ανθρώπινα όντα τα συναισθήματα. Να τα βιώσουμε. Όχι να τα παντρευόμαστε! Γιατί στην τελική είναι εργαλεία τα συναισθήματα, και δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι τα συναισθήματα αυτά. Είναι σαν….τα πράγματα. Είναι δηλαδή προς χρησιμοποίηση.
“Λύνεται” η Σελήνη; Αντιμετωπίζεται; Τι;
Η Σελήνη είναι αυτό μέσα μας που έχει ανάγκη να προστατευτεί. Σαν να νιώθουμε την ανάγκη να επιστέψουμε πίσω σε μια μήτρα… Ίσως, εκεί από όπου και εξαρχής ήρθαμε; Και δικαίως αναρωτιόμαστε…
Ο κόσμος μας είναι πολύ σκληρός κι αυτό αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός. Το τελευταίο λοιπόν πράγμα που θα μπορούσαμε να βρούμε σε αυτόν είναι η ασφάλεια και η προστασία. Αλλά επειδή πάντα η φύση γνωρίζει καλύτερα, το κομμάτι αυτό το προστατευτικό μέσα μας, (που θεωρούμε μας λείπει), έχει προνοήσει η ίδια η φύση να το προσφέρουμε εμείς στους άλλους, απλά για να καταλάβουμε ότι, ….πολύ απλά το έχουμε. Πχ ως μητέρες, όταν φροντίζουμε, προσέχουμε και προστατεύουμε άλλους.
Έτσι μας λειτουργεί για να το εισπράττουμε.. Γιατί το εισπράττουμε, δίνοντας. Όχι περιμένοντας το από έξω. Έτσι το βιώνουμε είτε όταν ως μητέρες, είτε σε κάθε άλλη ευκαιρία που θα προσφέρουμε τη φροντίδα, την ασφάλεια και την προστασία σε κάτι άλλο, σε κάποιον άλλον, ή ακόμα και σε κάποια κατάσταση, αφού πρώτα έχουμε δουλέψει να το προσφέρουμε στον εαυτό μας και στο παιδί που υπάρχει πάντα μέσα μας….
Το μυστικό είναι πως νιώθουμε προστασία, όταν εμείς προστατεύουμε κάτι άλλο. Αναδύεται η βεβαιότητα μέσα μας πως όλα θα πάνε καλά. Πως όλα είναι εντάξει, καλά, και είναι, όπως πρέπει να είναι. Αγκαλιάσατε ένα μωρό τελευταία; Κάντε το, και θα νιώσετε ακριβώς σε τι αναφερόμαστε.
Είναι η μεγαλύτερη ουτοπία που υπάρχει στο σύμπαν ότι μπορεί κάποιος να μας προσφέρει την προστασία που νομίζουμε πως χρειαζόμαστε. Γι’ αυτό και όσοι προσπάθησαν να μας προστατέψουν δεν το βιώσαμε, ή το βιώσαμε για λίγο, ή θέλαμε να πιστεύουμε πως το βιώσαμε. Γιατί τίποτα δεν μπορούμε να πάρουμε έξω από εμάς.
Η συμφιλίωση με τη Σελήνη και η εργασία μαζί της είναι ένα τεράστιο σχολείο στη ζωή. Και υπάρχει βέβαια και το θέμα ότι η σπαρακτική ανάγκη για αγάπη και προστασία, είναι που μας φέρνει τις περισσότερες φορές να λειτουργήσουμε με αντίθετες συμπεριφορές από αυτές της καλοσύνης της φροντίδας κλπ.
Γιατί στην τελική αυτός που έχει τη μεγαλύτερη σκληρότητα στον κόσμο, είναι και αυτός που έχει τη μεγαλύτερη ανάγκη από αγάπη, την οποία δεν ένιωσε ποτέ… Από πόνο λοιπόν, έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο εγώ, και κάθε φορά που πληγώνει από αντίδραση άλλους, μαχαιρώνει την ίδια του την ύπαρξη, τον εαυτό του, και παραμένει κενός, άδειος, κτηνώδης, με τεράστια μοναξιά… Αυτά είναι τα αποτελέσματα του εγωισμού και του εγώ!
Ως άνθρωποι λοιπόν όλοι μας, είμαστε εγωιστές σ’ έναν βαθμό, γι’ αυτό και θέλουμε να μας προστατέψουν και να μας δώσουν αγάπη. Άρα, το πρωταρχικό πράγμα στη ζωή μας που πρέπει να κάνουμε είναι να ασχοληθούμε με αυτό το «εγώ» που είναι εγωκεντρικό, ζηλόφθονο, πικρόχολο, ανασφαλές, απαιτητικό, κλπ, (σαν το μωρό που δεν θέλει να μεγαλώσει και να αναλάβει τις ευθύνες του), και πρώτα να το γνωρίσουμε, έπειτα να το κατανοήσουμε, μετά να το αγαπήσουμε, και τέλος να του διδάξουμε ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά….
Άρα καλοί μου ο πόνος μας κάνει να γινόμαστε κλειστοί, γκρινιάρες, απαιτητικοί, μίζεροι, απαισιόδοξοι και καταθλιπτικοί. Γιατί δεν καταλαβαίνουμε πως γι’ αυτό ευθύνεται η Σελήνη, και εμείς, απλά εισπράττουμε όλον αυτόν τον αρνητικό συναισθηματισμό, μη μπορώντας να τον διαχειριστούμε. Όπως τα πάντα όμως στο συμπαντικό μας ενεργειακό αποτύπωμα που το λέμε αστρολογικό χάρτη έτσι και η Σελήνη, αποτελεί ένα πολύτιμο κομμάτι από την παρέα των κομματιών από τα οποία επηρεαζόμαστε.
Αποτελούν όμως όλα αυτά τα κομμάτια μας (οι πλανήτες στο χάρτη μας) εργαλεία για να παράξουμε ένα έργο. Μέσα σε αυτό το έργο συμπεριλαμβάνεται και το να βρούμε έναν τρόπο πρώτον: Τα κομμάτια μας να μάθουν να συνεργάζονται μεταξύ τους, (όλοι οι πλανήτες μας στις θέσεις που βρίσκονται,) αλλά και να γνωριστούν, ώστε να μάθουν να συνεννοούνται μεταξύ τους, και δεύτερον: Να μάθει το καθένα να κάνει τη δική του δουλειά, και να πάψει να μπερδεύεται στα χωράφια του κάθε άλλου.
Σκοπός είναι να νιώθουμε όσα μας επιβάλει η Σελήνη μας, χωρίς να μένουμε κολλημένοι σε αυτά, αλλά και χωρίς να εξαρτόμαστε από το παρελθόν της συναισθηματικής μνήμης που κουβαλά. Να έχουμε δηλαδή μνήμη, αλλά χωρίς να μας καθορίζει το παρελθόν.
Όλες οι Σελήνες πρέπει να αντιληφθούν πως τα ανώτερα χαρακτηριστικά της ζωδιακής περιοχής στην οποία βρίσκονται, είναι έμφυτα στον κάθε άνθρωπο να τα λειτουργεί και να τα προσφέρει, πρώτα στον εαυτό του, και κατ’ επέκταση κατόπιν και στο περιβάλλον του.
Όχι να τα περιμένει, ούτε να τα απαιτεί έξω από τον εαυτό του. Τότε η Σελήνη, παύει «να μας τρώει», και αρχίζει να μας θρέφει.. Από εδώ προφανώς βγήκε και το γεγονός της σύνδεσης της Σελήνης με τη Ψυχή…
Η συνειδητότητα του Ήλιου μας είναι αυτή που χρειάζεται να αναλάβει κάποτε το έργο της συνείδησης μας, χωρίς να επηρεαζόμαστε από συναισθήματα αλλά να στεκόμαστε με βάση την ορθή αντίληψη των πραγμάτων, που βρίσκεται πάνω από τις μιμητικές σκέψεις και τα συλλαμβανόμενα συναισθήματα που επειδή ακριβώς είναι άμεσα επηρεάσημα αλλάζουν διαρκώς.
Τότε, όλος μας ο χάρτης θα έχει αποκτήσει καπετάνιο στο καράβι του και θα μπορέσουμε να χαράξουμε σωστή πορεία γιατί τώρα με την κυρίαρχη Σελήνη, βαδίζουμε ανεξέλεγκτα και στα τυφλά.
Άρα ως τελικό συμπέρασμα κρατάμε ότι τα συναισθήματα της Σελήνης μας δεν είναι ούτε καλά τελικά, ούτε κακά.
Χρειάζεται λοιπόν μεγάλη δουλειά από μέρους μας για να καταφέρουμε να μην μας ορίζουν τα συναισθήματα μας (η Σελήνη μας), αλλά να φτάσουμε να μας ορίζει η συνειδητότητα της (πνευματικής) καρδιάς μας, που στο Ηλιακό μας σύστημα είναι ο Ήλιος μας στις ανώτερες και βαθύτερες ποιότητες του.
Τότε πλέον η Σελήνη μας θα είναι σε θέση να προσφέρει φροντίδα, προσοχή, καλοσύνη, προστασία και εσωτερική ασφάλεια, στο παιδί μέσα μας που είμαστε, και κατ’ επέκταση και σε όλους όσους αγαπάμε χωρίς εγωισμούς και ανόητες συμπεριφορές, γεμάτες παρανοήσεις και δεισιδαιμονίες.
