Home | Blog Posts Μαθητών | Προτάσεις για μια υγιή Σελήνη

Σελήνη στον Κριο

Όσοι έχουμε τη Σελήνη στον Κριό νιώθουμε ασφαλείς όταν στο περιβάλλον μας υπάρχει αναβρασμός και κίνηση. Θεωρούμε πως όσο τα πράγματα κινούνται και μάλιστα με γρήγορους ρυθμούς τότε όλα πηγαίνουν κατ’ ευχήν. Αυτό όμως μας δημιουργεί εντάσεις, εκνευρισμό, και τεράστια απώλεια ενέργειας…

Χρειάζεται να κατανοήσουμε πως το περιβάλλον στο οποίο βρισκόμαστε δεν έχει πάντα ούτε τη διάθεση, αλλά ούτε και την υπομονή να ασχολείται συνεχώς με τη δική μας αναμπουμπούλα, γιατί όλη αυτή η ανακατωσούρα μπορεί να γίνει πραγματικά κουραστική.

Δεν είναι λοιπόν απαραίτητο να θεωρούμε πως το περιβάλλον θα πρέπει να συμμετέχει σε κάθε μας τρελαμάρα για να νιώσουμε εμείς την ασφάλεια. (Αν και φαντάζει λίγο παρανοϊκή αυτή μας η λειτουργία με τη φασαρία να μας δίνει ασφάλεια, πάντως έτσι ισχύει για μας τι να κάνουμε).

Ας αναλάβουμε λοιπόν πρωτοβουλία και να κάνουμε αυτό που κάνουμε συνήθως, μόνο όμως για τα πράγματα που σχετίζονται με εμάς τους ίδιους και για όσα μας αφορούν. Δεν υπάρχει λόγος να εμπλεκόμαστε σε πράγματα και καταστάσεις άλλων.

Μόνο έτσι θα πάψουμε «να τρώμε σφαλιάρες» από το περιβάλλον μας, μια και είναι αδύνατον οι γύρω μας να ακολουθούν πάντα τους υπερβολικούς μας ρυθμούς.

Όταν λοιπόν θα δρούμε έτσι φασαριόζικα για όλα όσα θέλουμε να τρέχουμε και να ανακατεύουμε, κατά την ανάγκη μας να συναντήσουμε ή να βρεθούμε με τους δικούς μας ανθρώπους, ας παραδεχτούμε πως λαχταράμε για μια αγκαλιά την οποία και έχουμε πραγματικά ανάγκη.

Ας πάμε, μόνοι μας να κουρνιάσουμε σε αυτήν (μεταφορικά ή και κυριολεκτικά) ζητώντας την, κι ας πάρουμε έτσι στην ηρεμία μια ανάσα ξεκούρασης παύοντας για λίγο. Ονομάζεται εσωστρέφεια και βύθιση, ώστε να γεμίσουν και οι μπαταριούλες μας.

Αύριο, πάλι μέρα είναι, για να ξανα αρχίσουμε την τρεχάλα που τόσο έχουμε ανάγκη για να μας επιβεβαιώνει πως όλα είναι καλά…, την οποία κάλλιστα μπορούμε να προσφέρουμε στον εαυτό μας, αφήνοντας στην ησυχία τους επιτέλους όλους τους υπόλοιπους του ζωδιακού…

Ένα μυστικό: Ας καταλάβουμε πως δεν είναι ότι δεν θέλουν να μας ακολουθούν όλοι οι άλλοι, αλλά ότι δεν μπορούν να μας προφτάσουν… Το σκεφτήκαμε ποτέ αυτό; Μπορούμε εκ των υστέρων, μετά το κάθε τρεχαλητό μας, απλά να μοιραστούμε μαζί τους τις νίκες μας, να περιγράψουμε τις περιπέτειες που ζήσαμε, να ανταλλάξουμε απόψεις, γνώμες, ιδέες. Και ναι, θα μας ακούσουν σίγουρα με πολύ ενδιαφέρον και πραγματική κατανόηση…

Σελήνη στον Ταύρο

Όσοι έχουμε τη Σελήνη στον Ταύρο, αρνούμαστε να πιστέψουμε πως υπάρχει καλύτερη κατάσταση από αυτή στην οποία μένουν τα πράγματα ως έχουν, θαρρείς και κρατάμε την ανάσα μας μη τυχόν και αλλάξει κάτι.

Μα, θα αλλάξει κι όχι κάτι, μπορεί να αλλάξουν τα πάντα. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην αλλάξουν. Δεν το καταλαβαίνουμε πως είναι αδύνατον να μην κινηθούν τα πράγματα; Αυτό όμως, γιατί θα πρέπει να αποτελεί για μας απειλή;

Η ηρεμία, η σιγουριά και η σταθερότητα, είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε πως χρειάζεται να αναπτυχθούν μέσα μας. Γιατί υπάρχουν, αλλά είναι στα σπάργανα και χρειάζονται φροντίδα για ανάπτυξη.

Η ηρεμία, δεν αναπτύσσεται ποτέ έξω στο περιβάλλον ή στα πράγματα που μας περιστοιχίζουν. Ούτε και αποτελούν τα υλικά πράγματα προέκταση μας. Δεν είμαστε τα πράγματα. Είμαστε, αυτός που κατέχει τα πράγματα.

Αυτό σημαίνει πως αν μία φορά καταφέραμε να στήσουμε ένα εξωτερικό σκηνικό στη  ζωή μας το οποίο μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς, μπορούμε να το ξανακτίσουμε ξανά και ξανά και ξανά, σε περίπτωση που αλλάξει ή για κάποιο λόγο κατανεύσει. Είτε είναι σχέση, είτε σπίτι, είτε δουλειά, είτε κατάσταση. Και μάλιστα κάθε φορά που θα χτίζουμε, θα γίνεται όλο και καλύτερο.

Αν μείνουμε όμως κολλημένοι στην αμετακινησία μας, δεν θα μας δοθεί ποτέ αυτή η δυνατότητα να αναβαθμίσουμε το περιβάλλον. (Σιγά μην ξεκουνηθούμε από μόνοι μας).

Κι αν φεύγει κάτι από τη ζωή μας, (έχουμε επίσης θέμα με την απώλεια πάλι ως μία οριστική αλλαγή), με τον ίδιο τρόπο χρειάζεται να το αποδεχτούμε και να προχωρήσουμε μπροστά. Κι αυτό γιατί κάτι άλλο θα γεννηθεί ή θα έρθει στη θέση του που μπορεί να είναι μάλιστα και καλύτερο από το προηγούμενο, ή ήρθε απλά ο καιρός να ζήσουμε εντελώς άλλα πράγματα.

Είμαστε γεννημένοι να συντηρούμε, οπότε, μόνο αυτά που είναι υγιή πρέπει να μένουν και να ποτίζονται από εμάς. Και μόνο, όσα χρειάζονται τη φροντίδα μας. Όχι τελειωμένα η κατεστραμμένα πράγματα και καταστάσεις. Γιατί αλλιώς συντηρούμε μονάχα συντρίμμια… κι αυτό, μόνο ασφάλεια τελικά δεν μας δίνει.

Να μάθουμε λοιπόν να καλωσορίζουμε την αλλαγή, φροντίζοντας να διατηρούμε την ηρεμία, τη γαλήνη, τη σιγουριά και τη δύναμη, πρώτα μέσα στην καρδιά μας. Γιατί αν συντηρούνται αυτά εσωτερικά, τότε το εξωτερικό περιβάλλον δεν πρόκειται ποτέ ξανά να απειλήσει όλα όσα έχουν για μας αληθινή και ουσιαστική αξία.

Και ναι, τότε γαληνεύουμε πραγματικά, και προσφέρουμε και στους γύρω μας τη σιγουριά, πως είμαστε εκεί για να σταθούμε ως βράχος, σε ότι χρειαστούν όλοι όσοι αγαπάμε.

Σελήνη στους Διδύμους

Εμείς με τη Σελήνη στους Διδύμους αισθανόμαστε ασφαλείς, μόνο αν βρισκόμαστε μέσα σε νοητική δραστηριότητα. Και καλά κάνουμε. Τι φταίνε όμως όλοι οι άλλοι να θέλουμε σόνι και καλά να ακούνε όλα όσα θέλουμε να μοιραστούμε, που τις περισσότερες φορές δεν έχουν πάντα μέσα τους κάτι πραγματικά ουσιαστικό;

Μπορούμε βέβαια όλη αυτή την ανάγκη να τη διοχετεύσουμε μέσα από ένα επάγγελμα που για μας θα ήταν ιδανικά, μια και θα ερχόμασταν σε επαφή με πολύ κόσμο, πολλές εξηγήσεις, και πολύ και μεγάλη νοητική δραστηριότητα.

Χρειάζεται να καταλάβουμε πως όταν οι άλλοι δεν μας λένε πολλά, δεν σημαίνει πως δεν μας εγκρίνουν ή μας απορρίπτουν. Να αντιληφθούμε, πως δική μας είναι η ανάγκη για επαφή μέσω της επικοινωνίας απλά για επιβεβαίωση.

Μπορούμε, να ασχολούμαστε και μόνοι μας λειτουργώντας αυτήν την ανάγκη. Μέσα από πληροφόρηση, επαφές, διάβασμα, σεμινάρια. Αλλά, να έχουμε κατά νου πως πρέπει κάπου κάπου και να σταματάμε.

Είναι ψυχοφθόρο (κι ας μην το αντιλαμβανόμαστε πάντα) αυτό που κάνουμε. Χρειαζόμαστε και συσσώρευση ενέργειας κι αυτό επιτυγχάνεται στις απαραίτητες παύσεις που είναι αναγκαίο να κάνουμε.

Επίσης, δεν είναι ανάγκη να μιλήσουμε σε κάποιους οπωσδήποτε (για να νιώσουμε καλά), ή να μάθουμε κάτι, ή να μεταφέρουμε μια πληροφορία. Μπορούμε εμβαθύνοντας, να κάνουμε πολύ όμορφη δουλειά με τις πολυάριθμες σκέψεις και να εκφραζόμαστε, αφού έχουμε καταλήξει και σε κάποια συμπεράσματα.

Αυτό, γιατί μπορεί εμείς να τρέχουμε με χίλια, αλλά πάνω απ’ όλα αυτή η ικανότητα είναι για μας όχι για τους άλλους. Αφού υπάρξει ανάγκη να μεταφέρουμε κάποια δεδομένα, τότε είναι που η βοήθεια μας γίνεται πολύτιμη.

Ειδάλλως, όταν γίνεται ανεξέλεγκτα αποτελεί απλώς σπατάλη ενέργειας δικής μας, την οποία όμως χρειαζόμαστε για παραγωγή κάποιου έργου… Μπορούμε να ξεκινήσουμε την εσωτερική μας αναζήτηση ώστε να ανακαλύψουμε ποιο είναι αυτό το έργο για το οποίο είμαστε προορισμένοι. Εδώ, βρίσκεται κρυμμένη και η γαλήνη όπως και η ισορροπία μας.

Σελήνη στον Καρκίνο

Εμείς με τη Σελήνη στον Καρκίνο λέγεται, πως είμαστε γεννημένοι σπιτόγατοι. Είναι όμως από επιλογή, ή από ανασφάλεια ένας τέτοιος τρόπος συναισθηματικής αντίληψης;

Σπίτι. Τι σημαίνει για μας σπίτι; Προστασία. Από ποιον; Από τον κακό τον κόσμο. Κι όμως, είμαστε η μοναδική Σελήνη που φέρει το σπίτι της μαζί της…

Έχουμε μια βαθιά ικανότητα να προσφέρουμε γενικότερα τη θαλπωρή σε οποιονδήποτε και οτιδήποτε έρχεται μαζί μας σε επαφή. Είμαστε αυτοί, που ως σπίτι, είναι απαιτητό να βρούμε την Ψυχική αγαλλίαση της σιγουριάς και προστασίας του σπιτιού, όπου κι αν βρισκόμαστε.

Είναι ουτοπική η ανάγκη να είμαστε τόσο μα τόσο κολλημένοι στο χώρο του σπιτιού μας, ως τόπο. Το έξω, είναι μόνο το σκηνικό της ζωής μας, δεν είναι…. η ίδια η ζωή μας… Μέσα μας, υπάρχει ήδη η ομορφιά και η θαλπωρή, την οποία μπορούμε να βιώνουμε και να μεταφέρουμε με την παρουσία μας, σε όλους τους ανθρώπους που υπάρχουν στη ζωή μας.

Σελήνη στον Λέοντα

Εμείς με τη Σελήνη στο Λέοντα αναζητάμε ακροατήριο, ώστε να έχουμε στη ζωή μας ανθρώπους που όταν θέλουμε να μιλήσουμε να ακούσουν τη σοβαρότητα των πραγμάτων που θέλουμε να μοιραστούμε, γιατί μέσα μας ζητάμε πραγματικά να κάνουμε έναν καλύτερο κόσμο, και νιώθουμε υποχρεωμένοι να συνεισφέρουμε σε αυτό δίνοντας «τα φώτα μας» στους γύρω.

Θέλουμε επίσης να αναγνωρίζουν οι άλλοι όλα όσα πραγματοποιούμε, γιατί πρώτα για μας είναι σπουδαία, γνωρίζοντας τη δουλειά που έχουμε κάνει γι’ αυτά, και το αποτέλεσμα που έχουμε φέρει. Γιατί πραγματικά παράγουμε δημιουργικό έργο με ότι κι αν καταπιαστούμε.

Αυτό οι άλλοι πολλές φορές το θεωρούν υπερβολικό και μάλιστα μας θεωρούν εγωιστές. Η αλήθεια είναι πως είμαστε λιγάκι εγωκεντρικοί, αλλά γίνεται λόγω της μεγάλης μας ανάγκης να νιώσουμε ασφαλείς.

Και βιώνουμε την ασφάλεια όταν μοιραζόμαστε πράγματα που θεωρούμε σημαντικά, απορώντας πολλές φορές γιατί δεν τα θεωρούν και οι άλλοι…

Κι όμως. Η Σεληνιακή ενέργεια που φέρουμε έχει να κάνει με την ατομικότητα. Αυτό σημαίνει πως χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε πρώτα απ’ όλα πως είμαστε Άτομα με άλφα κεφαλαίο.

Δηλαδή, είμαστε σκεπτόμενα όντα, που ασχολούνται με την ανάπτυξη της συνείδησης. Αυτό σημαίνει πως ο στόχος μας αλλά και η προσοχή μας πρέπει να βρίσκονται, (όχι στο πως θα εντυπωσιάσουμε), αλλά στο πως θα ανέλθουμε εμείς συνειδησιακά.

Αυτό σημαίνει, αυτογνωσία. Αλλά όσο είμαστε ή επιδιώκουμε να είμαστε σε κόσμο για να μας θαυμάζουν, τόσο θα απομακρυνόμαστε να βρούμε αυτό που θα μπορούσαμε. Χρειάζεται, πρώτα εσωτερική δουλειά μακριά από τα φώτα, για να βρούμε το φως εντός μας…

Να βιώσουμε την ύπαρξη μας, τη μοναδικότητα μας, και μετά να ανακατευτούμε με τα πλήθη. Μπορούμε να το κάνουμε, γιατί η Σελήνη από φύση είναι ένας πλανήτης κλειστός, προσωπικός, και εσωστρεφής.

Όσο είμαστε και παραμένουμε εξωστρεφής, θα φτάσουμε να γινόμαστε ψώνια και δεν θα το παίρνουμε και χαμπάρι. Όλη αυτή η δύναμη, όλη αυτή η ενέργεια που φέρουμε, δεν είναι για να ξοδεύεται.

Υπάρχει για να κατευθυνθεί ψυχικά στην ατομικότητα, ξεφεύγοντας από το εγώ, που τώρα μας κρατά εγκλωβισμένους, στην ουσία εξαρτώμενους από τους άλλους, στο να επιδεικνύουμε τι είμαστε και τι επιτεύγματα έχουμε κατορθώσει.

Το μεγαλύτερο μας επίτευγμα αλλά και το στοίχημα με τον εαυτό μας, είναι η άμεση επαφή με τη Ψυχή μας και η ανάπτυξη της Ατομικότητας μας. Τότε πραγματικά θα ωριμάσουμε. Μέχρι τότε, θα παραμένουμε απλά μικρά παιδιά που αναζητάνε απεγνωσμένα προσοχή και επευφημίες.

Σελήνη στην Παρθένο

Εμείς με τη Σελήνη στην Παρθένο αναζητούμε την τάξη σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Είναι το βασανιστικό θέμα που μας ταλανίζει όμως λες και δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, (έχουμε κάτι σαν ψυχαναγκασμό μέσα μας), αλλά που επικεντρώνεται σε εξωτερικά πράγματα.

Λες, και αδυνατούμε να κοιτάξουμε μέσα μας. Κρίνουμε (γιατί έχουμε την ικανότητα να διακρίνουμε) τα άπλυτα των άλλων, κάνοντας μάλιστα στους οικείους μας πολύ ενοχλητική πολλές φορές κριτική.

Χρειάζεται κατ’ αρχήν να χαλαρώσουμε. Κατά δεύτερον, να αντιληφθούμε πως όλα τα κάνουμε γιατί ο ψυχαναγκασμός μας αφορά στην ουσία ένα κυνήγι για την τελειότητα ώστε να νιώσουμε ασφαλείς. Όμως, βρισκόμαστε στην ύλη. Όσο λοιπόν και να θέλουμε να υπάρξει τελειότητα εδώ, (σε ότι κάνουμε, στη ζωή έξω από εμάς, στους άλλους, στις καταστάσεις, στη ζωή μας,) δεν είναι εφικτό.

Η ύλη κινείται συνεχώς. Βρίσκεται σε διαδικασία διαμόρφωσης, εξέλιξης. Υπάρχουν έτσι διάφορες φάσεις που τις περνάνε τα πάντα. Από τη γέννηση τους, το μεγάλωμα τους, το ζενίθ στο οποίο φτάνουν, και τέλος σε μια πορεία προς την αποσύνθεση και την εξαφάνιση ως η μορφή που αναπτύχθηκε.

Πρέπει οπότε τι; Να κατανοήσουμε πως αφού δεν υπάρχει τελειότητα, (γιατί η τελειότητα θα ήταν μία στατική κατάσταση), κι αυτό μας αγχώνει, σημαίνει, πως έχουμε την ικανότητα να αναγνωρίζουμε την τελειότητα, γι’ αυτό και βασανιζόμαστε όταν δεν υπάρχει και την κυνηγάμε. Ενώ τη νιώθουμε εντός ως υπαρκτή, λαχταράμε να υπήρχε και στην εξωτερική ζωή, γιατί δεν κατανοούμε πως η τελειότητα που αναγνωρίζουμε είναι κάτι καθαρά εσωτερικό.

Όπως και ο δείκτης που κατέχουμε ο οποίος αναγνωρίζει την ατέλεια των πάντων γύρω μας, που είναι επίσης κάτι εσωτερικό. Αν το καλοσκεφτούμε, μέσα μας υπάρχει η τελειότητα. Ή, υπάρχει κάποιου είδους τελειότητα που αυτή τελικά μας ωθεί να εκφραστεί (νομίζουμε) ως μια ανάγκη να αναζητά την τελειότητα έξω.

Αναγνωρίζοντας όμως πως εμείς την έχουμε εντός μας, (και αποκλείεται ποτέ να υπάρξει στην ύλη), είναι και ο τρόπος για να χαλαρώσουμε στο θέμα αυτό. Πρώτα, γιατί αποκλείουμε την ύλη ως πεδίο στο οποίο θα μπορούσαμε ποτέ να είμαστε ικανοποιημένοι.

Και κατά δεύτερο, ότι η εσωτερική μας ζωή έχει από μόνη της ομορφιά και τελειότητα τέτοια, που στην ουσία με ότι κι αν ασχοληθούμε εξωτερικά, μπορούμε να του προσδώσουμε μια χροιά της εσωτερικής μας ποιότητας.

Χροιά όμως. Αυτό σημαίνει πως ότι κι αν κάνουμε στον υλικό κόσμο, και με το ελάχιστο πράγμα να ασχοληθούμε, προσφέρουμε στον κόσμο ομορφιά. Τον κάνουμε βασικά καλύτερο και μόνο με την παρουσία μας.

Ας αφήσουμε λοιπόν τα πράγματα και τους ανθρώπους στην ησυχία τους. Δεν έχουν όλοι τις ίδιες δυνατότητες ούτε τις ίδιες ικανότητες. Οι δικές μας είναι να κάνουμε το τελειότερο που μπορούμε κάθε φορά, πάντα όμως ανάλογο προς τα εργαλεία που έχουμε διαθέσιμα να χρησιμοποιήσουμε. Δεν μπορούμε πχ να χτίσουμε ένα γερό οικοδόμημα με χώμα, μπορούμε όμως το χώμα αυτό να το κάνουμε πηλό και να φτιάξουμε αριστουργήματα.

Ας πάψουμε λοιπόν να αναζητάμε στους άλλους την τελειότητα ή να την απαιτούμε από τον εαυτό μας. Γιατί αυτό το τελευταίο μας κάνει να αισθανόμαστε πάντα λίγοι. Όταν όμως καταλάβουμε πως ότι κάνουμε το κάνουμε με τον καλύτερο τρόπο που είναι δυνατόν να γίνει, αυτό, προχωρά πάντα τα πράγματα πολύ πιο πέρα από εκεί που ήταν πριν καταπιαστούμε εμείς με αυτά.

Η αγνότητα επίσης βρίσκεται μέσα μας. Ακριβώς επειδή την έχουμε, γι’ αυτό και κρίνουμε τους άλλους έξω από εμάς. Χρειάζεται να αντιληφθούμε πως πρέπει να την εκφράζουμε στη ζωή μας, γιατί έτσι μόνο θα τη διδάξουμε και στους άλλους, και θα τους δώσουμε με την παρουσία μας την απόδειξη πως δεν έχει χαθεί, αλλά ούτε και πρόκειται.

Επίσης μέσα μας βρίσκεται και η καθαρότητα. Γενικά, αλλά και η καθαρότητα των κινήτρων. Ας αφήσουμε λοιπόν κατά μέρος να ψάχνουμε για τις υπηρεσίες μας ανταλλάγματα γιατί η Σελήνη είναι η μανούλα του ζωδιακού. Αυτό σημαίνει πως υπάρχει για να θρέφει, να περιποιείται, να συντηρεί, να προστατεύει, και ποτέ να εκμεταλλεύεται ή να κοιτά να βγάλει εγωιστικά για τον εαυτό της…

Ας τα νιώσουμε, κι ας τα προσφέρουμε όλα αυτά πρώτα σε μας, (για να δούμε ότι τα έχουμε) και κατόπιν, ας τα δώσουμε απλόχερα και στο περιβάλλον μας. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να βιώσουμε την αληθινή ασφάλεια, και όχι με γκρίνιες, κριτική διάθεση, ψυχρότητα ή αδιαφορία. Δεν χρειάζεται να αρματωνόμαστε κίνητρα για να προσφέρουμε. Μπορεί να γίνεται και αφιλοκερδώς, κι εκεί είναι η χαρά της προσφοράς τουλάχιστον για μας.

Ένα τελευταίο θέμα που έχουμε είναι αυτό …της υπηρεσίας. Νιώθουμε ασφαλείς όταν προσπαθούμε να κάνουμε τη ζωή των γύρω μας ή όλων όσων αγαπάμε πιο εύκολη. Τότε νιώθουμε χρήσιμοι κι αυτό μας δίνει φτερά γιατί μας κάνει να νιώθουμε σημαντικοί.

Είναι πραγματικά πολύ όμορφο όταν συμβαίνει αλλά αυτό που χρειάζεται να προσέξουμε, είναι να προσπαθήσουμε να μην εξαρτιόμαστε από την όποια κριτική για όσα δίνουμε.

Να καταλάβουμε πως όταν προσφέρουμε, το κάνουμε από δική μας ανάγκη. Αυτό σημαίνει πως όταν κάποιες φορές οι γύρω μας δεν μας χρειάζονται, δεν σημαίνει πως δεν νοιάζονται για μας. Επίσης είναι απαραίτητο να μάθουμε να ξεχωρίζουμε το «προσφέρω», από το «γίνομαι δούλος»…

Τέλος επάνω σε αυτό, πρέπει να διαγράψουμε από μέσα μας το ότι η προσφορά μας αποτελεί υπηρεσία στους άλλους ως «πληρωμή» ….για να μας αγαπάνε… Είναι πολύ λεπτό το θέμα, και χρειάζεται βαθύ ψάξιμο…, κοίταγμα, παραδοχή του και κατόπιν αποδοχή…

Δεν χρειάζεται «να πληρώσουμε» για να μας αγαπούν. Αυτοί που μας αγαπούν το κάνουν έτσι κι αλλιώς οπότε εμείς, απλά τους διευκολύνουμε όταν μπορούμε επειδή το θέλουμε. Έχουμε ανάγκη να τους κάνουμε τη ζωή όσο μπορούμε καλύτερη μια και εμείς επίσης με τη σειρά μας τους αγαπάμε, και απλά αυτός είναι ο τρόπος μας για να τους το δείχνουμε. Ας το εκφράζουμε κάποιες στιγμές όμως και με λόγια, ναι; Γιατί είναι τελικά πολύ όμορφο να το ακούνε από τα χείλη μας κάπου κάπου, γεμίζοντας και εμάς με αγαλλίαση…

Σελήνη στον Ζυγό

Εμείς με τη Σελήνη στο Ζυγό δεν μπορούμε μόνοι μας. Όταν μένουμε μόνοι λες και μας λείπει κομμάτι του εαυτού μας. Αυτό όμως γίνεται δύσκολο γιατί πολλές φορές καταλήγουμε με ανθρώπους ή σχέσεις στη ζωή μας που ενώ δεν μας κάνουν να νιώθουμε καλά παρ’ όλα αυτά ξεγελάμε τον εαυτό μας, ότι τουλάχιστον έχουμε ανθρώπους στη ζωή μας και δεν νιώθουμε ολομόναχοι.

Το να είμαστε μόνοι είναι ο εφιάλτης μας κι αυτό γιατί αισθανόμαστε πως δεν μπορούμε ως μόνοι να προσδιορίσουμε τον εαυτό μας, κι αυτή είναι και η μεγαλύτερη μας ψευδαίσθηση.

Ναι, έχουμε την ικανότητα του συνεργάζομαι, του διαπραγματεύομαι, του συνυπάρχω, αλλά αν δεν γίνεται με τα σωστά άτομα γίνεται περισσότερο κατάρα παρά ευχή για μας.

Επίσης κάποιες φορές, πολύ εύκολα αποφασίζουμε να είμαστε με ανθρώπους. Λες και υπάρχει μέσα μας επιτακτική ανάγκη να διαλέξουμε γρήγορα σύντροφο, σαν να βρισκόμαστε σε εποχή εκπτώσεων που αν καθυστερήσουμε θα χάσουμε ευκαιρίες που δεν θα ξαναυπάρξουν.

Ας χαλαρώσουμε λίγο. Κι ας μείνουμε για μια στιγμή να σκεφτούμε πως είμαστε πολύ αξιόλογα άτομα. Όμως, η ανάγκη μας για τους άλλους, πρέπει να ακολουθεί κάποιες καταλήξεις μας οι οποίες έχουν προηγηθεί κι όχι να πορευόμαστε στα τυφλά.

Είναι ανάγκη να μένουμε κάποιες στιγμές μόνοι, να βάζουμε λιγάκι το μυαλουδάκι μας να δουλέψει ώστε να ανακαλύπτουμε τι είναι το καλύτερο για μας, και κατόπιν να το αναζητούμε. Γιατί; Για να μοιραζόμαστε τα συμπεράσματα μας και τη ζωή μας γενικότερα. Να μοιραζόμαστε τον εαυτό μας, αλλά αφού θα έχουμε πρώτα ανακαλύψει διάφορα από μόνοι μας ως σημεία αναφοράς.

Ειδάλλως, μια ζωή θα υποφέρουμε (και υποφέρουμε ήδη οι περισσότεροι) από σχέσεις στις οποίες είμαστε γαντζωμένοι και εξαρτώμενοι. Το θεωρούμε ωραίο αυτό; Πιστέψτε με, δεν εξυπηρετεί κανέναν. Ούτε εμάς, ούτε τον κάθε άλλον απέναντι μας με τον οποίο αναπτύσσουμε σχέση.

Η ζωδιακή περιοχή του Ζυγού αφορά «το μαζί». Άρα, για να υπάρξει αυτό το μαζί, θα πρέπει πρώτα να βρούμε το «σε τι μαζί»; Δεν μπορούμε να είμαστε πχ με ανθρώπους με τους οποίους δεν μας συνδέει τίποτα.

Χρειάζεται να υπάρχει ένα κοινό έργο, ένας κοινός στόχος, μια εργασία ή απλά κάποιο ενδιαφέρον, κάποιο χόμπι. Έτσι στο τίποτα, δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε χωριό με κανέναν. Απλά θα παραμένουμε εξαρτώμενοι, περιμένοντας μόνιμα από τον άλλον να κάνει το οτιδήποτε, κι εμείς, να βρούμε την ευκαιρία να κολλήσουμε δίπλα του σαν το στρείδι, μοιραζόμενοι μάλιστα πράγματα δικά του που δεν έχουν καμία σχέση με ότι θα άρεσε σ’ εμάς.

Όχι, δεν είναι έτσι σωστά τα πράγματα. Το μαζί, σημαίνει ένωση, παρέα. Δύο που βρίσκονται μαζί. Όχι αναζήτηση κάποιου άλλου για να γίνουμε ένα ενώ εμείς θα έχουμε χαθεί. Αυτό είναι μία τεράστια παρανόηση.

Αν θελήσουμε να γίνουμε ένα με κάποιον άλλον άνθρωπο πιστέψτε με, θα καταλήξουμε να είμαστε …. από δύο μισά…, και θα είναι πολύ άρρωστο αυτό. Χρειάζεται, να έχουμε κάτι να κάνουμε με το «μαζί», να έχουμε κάτι να πούμε, να έχουμε κάτι να αντικρίσουμε, που να στηρίζεται σε κοινό και των δύο αίτημα.

Μόνο τότε μπορούμε να ζήσουμε πραγματικά το μαζί, και να εξελισσόμαστε τοιουτοτρόπως. Και μόνο τότε θα μπορούμε να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας από την τριβή και επαφή με έναν άλλον άνθρωπο. Δεν θα έχουμε όμως έτσι χαθεί.

Αλλιώς ενώ θα νομίζουμε πως δεν μπορούμε να προσδιοριστούμε αν δεν είμαστε με κάποιον άλλον στην ουσία, θα είμαστε ανύπαρκτοι με την παρουσία του αν πρώτα, δεν προσδιορίσουμε ποιοι είμαστε, και πως ξεκινάμε με αυτό το μαζί. Από ποια δηλαδή βάση.

Σελήνη στον Σκορπιό

Εμείς με τη Σελήνη στο Σκορπιό είμαστε μία ιδιάζουσα περίπτωση. Όσο ευαίσθητοι είμαστε, άλλο τόσο σκληροί μπορούμε να γίνουμε. Θεωρούμε πολλές φορές πως με τη χειραγώγηση θα έχουμε κοντά μας αυτά, ή αυτούς που αγαπάμε. Από μία άλλη πλευρά αν για κάποιους λόγους μας απορρίψουν άνθρωποι τους οποίους νοιαζόμαστε πέφτουμε στα τάρταρα. Όμως, πολύ μαυρίλα για το τίποτα τελικά…

Κι αυτό γιατί πρέπει να καταλάβουμε πως η ικανότητα μας έχει να κάνει με την αναγνώριση της ύπαρξης της πιο μαύρης πλευράς της ανθρώπινης φύσης. Αυτό σημαίνει πως είμαστε ικανοί πραγματικά για τέρατα.

Από την άλλη όμως, ακριβώς επειδή γνωρίζουμε από πρώτο χέρι την κόλαση, είμαστε και αυτοί που έχουμε την ικανότητα να ξεκαθαρίσουμε το τοπίο της μαυρίλας και να επιλέξουμε να είμαστε στο φως, αναγνωρίζοντας πως στον παράδεισο πηγαίνει κάποιος, μόνο αφού περάσει μέσα από την κόλαση.

Τότε η επιλογή που κάνουμε σε σχέση με τη θετικότητα έχει πραγματική αξία, ακριβώς γιατί γνωρίζουμε και την άλλη πλευρά. Επίσης, αφού αναγνωρίζουμε την άσχημα πλευρά σημαίνει πως στο χέρι μας είναι να διακόπτουμε τελειωμένες καταστάσεις, χωρίς να τις αφήνουμε να απομυζούν ενέργεια από τη ζωή μας.

Έλκουμε το κακό όταν εκεί είμαστε. Όταν αυτό κοιτάμε. Όταν σε αυτό υποκύπτουμε. Όμως η μεταμορφωτική διαδικασία που ερχόμαστε για να περάσουμε στη ζωή μας είναι άλλη: Είναι να μπορούμε να αναγνωρίζουμε το βάθος των καταστάσεων, τον πόνο τον ανθρώπων, αλλά όχι για να τον χρησιμοποιούμε για να ωφεληθούμε από αυτόν ή να εκδικηθούμε, αλλά για να βοηθήσουμε είτε να τον ξεπεράσουν, είτε να πορεύονται με αυτόν χωρίς να τους βασανίζει τόσο πια.

Η ζωή, έχει το φως αλλά έχει και το σκοτάδι. Αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό του μικρού μας πλανήτη: Τα άκρα. Χρειάζεται να μάθουμε να ζούμε «στην κόψη» του ξυραφιού.

Επειδή ζούμε συνεχώς με τη σκιά του θανάτου παρέα, γι’ αυτό ακριβώς και τα σημαντικά πράγματα στη ζωή μας μπορούν να μας γίνουν φανερά και να ευγνωμονούμε γι’ αυτά όταν μας δίνονται, μια και μας αποδεικνύεται συνεχώς πως ότι καλό έχουμε είναι δώρο που αξίζει να εκτιμάμε.

Άρα, η Σελήνη μας αυτή, είναι για να μας περνά καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας από μία συνεχής κάθαρση που στόχο έχει πάντα την υπέρβαση, και όχι για να πέφτουμε στα μαύρα τα σκοτάδια.

Μπορούμε να το κάνουμε. Κι αυτό γιατί μέσα της η ίδια αυτή Σελήνη έχει τη δύναμη και τις ικανότητες για να το κάνει. Μια Σελήνη πιστή, σταθερή, δυνατή, που μπορεί να αντέξει τις όποιες αντιξοότητες, και πάλι να σηκωθεί και να ζήσει, να εκτιμήσει, να χαρεί, γνωρίζοντας πως οι κολάσεις, υπάρχουν απλά για να ξεπερνιούνται.

Σελήνη στον Τοξότη

Η ασφάλεια η δική μας με τη Σελήνη στον Τοξότη όπως τις αδερφές της (του Κριού και Λέοντα) αφορά μια ζωή εξωστρέφειας. Νιώθουμε ασφαλείς όταν δεν στεκόμαστε πουθενά.

Αναζητούμε πολιτισμούς, κόσμους, εμπειρίες, ατέλειωτες φιλοσοφίες, μόρφωση, καινούρια πράγματα. Όμως, καταλήγουμε να ζούμε μια συνεχή τρεχάλα δίχως προορισμό και δίχως τελειωμό. (Επίσης κι εδώ έχουμε πολύ κουραστική κατάσταση).

Όμως εμείς δεν την αντιλαμβανόμαστε έτσι τη ζωή, ακριβώς επειδή είμαστε μέσα σε αυτήν την κατάσταση. Θεωρούμε πως αν κρύβουμε τα δυσάρεστα συναισθήματα και τις άσχημες σκέψεις εξαφανίζονται. Αν παίρνουμε ελαφριά τα σοβαρά και βαρύγδουπα θέματα ότι εξαφανίζονται.

Κι όμως. Όταν καταλήγουμε στο κρεβάτι μας τα βράδυ μόνοι και απομονωμένοι από τους άλλους νιώθουμε αδειασμένοι, κενοί. Είναι γιατί δεν κρατάμε τίποτα για τον εαυτό μας. Είναι γιατί ξοδευόμαστε συνεχώς. Είναι γιατί θεωρούμε πως αν δε κάνουμε κουβέντα για τα φαντάσματα, αυτά παύουν να υπάρχουν.

Όχι φίλοι μου. Για να μη νιώθουμε έτσι χρειάζεται να μάθουμε να μιλάμε για όλα όσα μας έρχονται στο κεφάλι και μας απασχολούν. Να τα εκμυστηρευόμαστε σε αγαπημένους, ανθρώπους που εμπιστευόμαστε.

Αν ανοιχτούμε λοιπόν, θα νιώσουμε πραγματικά ελεύθεροι, και όχι όταν κάνουμε πως κάποια πράγματα που μας δυσαρεστούν δεν υπάρχουν ή θα εξαφανιστούν ως δια μαγείας από τη ζωή μας.

Η ζωή, πράγματι είναι μία περιπέτεια για μας και όντως οι εμπειρίες μας κάνουν να νιώθουμε ασφάλεια αλλά θα πρέπει τις φιλοσοφίες που τόσο πολύ αγαπάμε να τις εντάξουμε στη ζωή μας και να τις κάνουμε πιο προσωπικές.

Να βάλουμε δηλαδή μέσα σε αυτές και τον εαυτό μας. Να εκφραζόμαστε και να παίρνουμε ως παράδειγμα εμάς. Γιατί είμαστε ο πρωταγωνιστής της ζωής μας. Ο ταξιδιώτης που δεν μπορεί να υπάρξει, αν συνειδητά δεν τον τοποθετήσουμε σε ότι εμπειριονόμαστε.

Πριν πέσουμε για ύπνο κάθε βράδυ, ας φέρνουμε τη μέρα που μόλις ζήσαμε μπροστά μας σαν ταινία, κι ας βλέπουμε τι μας έδωσε. Τι κάναμε. Ποιοι ήμασταν. Επίσης (όπως και ήδη είπαμε) να περιγράφουμε τα ταξίδια μας (νοητικά ή και κυριολεκτικά) σε φίλους και ανθρώπους μας. Θα μας βοηθήσουν πολύ να συλλάβουμε τις ικανότητες μας.

Που είναι, η καταγραφή της ζωής ως το ταξίδεμα μας στην ύλη, και το νέκταρ που προκύπτει από αυτήν στις συνειδητοποιημένες προσωπικές μας εμπειρίες, που πρέπει να είναι και τα αντικείμενα του στοχασμού, και των φιλοσοφικών μας αναζητήσεων.

Σελήνη στον Αιγόκερω

Εμείς με τη Σελήνη στον Αιγόκερο είμαστε σε μια δύσκολη κατάσταση. Θέλουμε να αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες, να αναγνωρίζονται όσα κάνουμε ή έχουμε πετύχει γιατί αυτό μας καθιστά ήσυχους και μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς. Όσο επίσης μεγαλύτερες οι ευθύνες που αναλαμβάνουμε, τόσο πιο ουσιαστική η ησυχία που αισθανόμαστε θεωρούμε, όπως και η βεβαιότητα πως όλα κυλούν εν-τάξη.

Όμως έτσι η προσοχή μας είναι μόνιμα στους άλλους, χωρίς να αφήνουμε χώρο και χρόνο να κοιτάξουμε το που θέλουμε στην ουσία να είμαστε εμείς. Μέσα μας υπάρχει ένας δείκτης επιτευγμάτων για όσα πράγματα θέλουμε να κατορθώσουμε να πραγματοποιήσουμε.

Αυτός ο δείκτης θα έπρεπε να μας απασχολεί μόνο και όχι το τι βλέπουν και αναγνωρίζουν οι άλλοι. Πιστέψτε με, αν καταφέρουμε όσα θέλουμε να κάνουμε (που είμαι σίγουρη πως ο πήχης του δείκτη αυτού είναι πολύ ψηλά), πρώτον δεν υπάρχει περίπτωση σε βάθος χρόνου να μην τα πραγματοποιήσουμε και δεύτερον, επίσης δεν υπάρχει περίπτωση να μην αναγνωριστούν κοινωνικά κάποια στιγμή.

Κατηγορούμαστε πολλές φορές για ψυχρότητα, όμως: Αυτό είναι ένα ακόμα θέμα μας. Γιατί όμως μας είναι τόσο δύσκολο να δείξουμε ευαισθησία; Γιατί τότε, θα χαθεί πιστεύουμε η σημασία και η σοβαρότητα με την οποία θέλουμε να μας βλέπουν. Το χειρότερο για μας είναι οι άνθρωποι να φράσουν να μας λυπούνται.

Και θα το κάνουν πιστεύουμε αν μας αντικρίσουν να μυξοκλαίμε. Που μεταφρασμένο σε εμάς το «μυξοκλαίω» ισοδυναμεί με δείχνω ευάλωτος και ευαίσθητος. Είναι γιατί έχουμε μπερδέψει μέσα μας την έννοια της ευαισθησίας, επειδή την έχουμε συνδέσει με την αδυναμία. Αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο μας λάθος.

Έτσι χάνουμε ίσως τις πιο συναρπαστικές στιγμές στη ζωή μας. Κατ’ αρχήν την ανθρώπινη επαφή. Την ουσιαστική ανθρώπινη επαφή. Τα επιτεύγματα μας ή μάλλον οι πράξεις μας δηλώνουν ποιοι είμαστε από τα αποτελέσματα που έχουμε ήδη φέρει, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να είμαστε ψυχροί και σοβαροφανής με τη βεβαιότητα πως αλλιώς θα χαθεί η αξία όλων όσων έχουμε πετύχει. Προσοχή γιατί όλο αυτό και πάλι αποτελεί μία διαστρέβλωση μας.

Όση υπομονή έχουμε για να πετύχουμε κάποτε…, άλλη τόση υπομονή, συμπάθεια, επιείκεια και καλοσύνη πρέπει να επιδείξουμε κατ’ αρχήν προς τον εαυτό μας. Γιατί είναι λες και δεν μας επιτρέπουμε τίποτα το ανθρώπινο, απαιτώντας να δρούμε μόνο ως προγραμματισμένες και καλοκουρδισμένες μηχανές.

Ας χαλαρώσουμε λοιπόν λίγο. Έχουμε υπέροχα πράγματα μέσα μας. Κι αν τα βγάλουμε προς τα έξω, τότε είναι που θα μπορέσουμε πραγματικά να απολαύσουμε τα επιτεύγματα μας κι όχι νωρίτερα. Αλλιώς, παρέα θα βρισκόμαστε μόνο με τη μοναξιά και τη ξινίλα μας ενώ έχουμε τόσο όμορφες εσωτερικές ποιότητες.

Ο άνθρωπος δεν είναι μία άψυχη μηχανή όμως, άρα ούτε εμείς. Έχουμε μια τεράστια καρδιά, μεγάλη υπομονή αλλά και συμπόνια. Μη θαρρούμε πως θα μας πέσει η μύτη αν αρχίσουμε αυτά να τα ζούμε. Πρώτα επιτρέποντας τα στον εαυτό μας, και κατά δεύτερον απολαμβάνοντας τα με τους οικείους μας. Σίγουρα θα τους ευχαριστήσουν πάρα πολύ, χωρίς να χαθεί ούτε γραμμάριο από την αίγλη των επιτυχιών μας. Πιστέψτε με.

Σελήνη στον Υδροχόο

Εμείς με τη Σελήνη στον Υδροχόο τρέμουμε την ευαισθησία. Τρέμουμε το συναίσθημα, τη δέσμευση, την αγκαλιά. Τρέμουμε μη χάσουμε τον εαυτό μας. Έτσι, κάθε φορά που υπάρχει έντονο συναίσθημα στο περιβάλλον μας ορθώνουμε τοίχους, αν πρώτα βέβαια έχουμε ήδη προσπαθήσει να απομακρυνθούμε αλλά λόγω συνθηκών δεν τα καταφέραμε. Στην οπτική του συναισθήματος λοιπόν είτε αποχωρούμε, είτε αποστασιοποιούμαστε και γινόμαστε απόμακροι.

Υπάρχει μέσα μας η διαστρέβλωση πως αν επιτρέψουμε να ζήσουμε και κατ’ επέκταση να δείξουμε και στους άλλους τα συναισθήματα μας πως θα χάσουμε μέρος από την ψυχή και την ελευθερία μας.

Τεράστια αυτή η παρανόηση μια και έχουμε μπερδέψει λίγο τα πράγματα γι’ αυτό και σκεφτόμαστε έτσι. Άλλο όμως είναι να εκφράζω συναισθήματα κι άλλο να δεσμεύομαι και να χάνω την ελευθερία μου. Το ίδιο το συναίσθημα ναι, αυτοδεσμεύει όταν το νιώθεις, αλλά μόνο όταν επιλέγεις αυτή τη δέσμευση.

Μπορούμε να χαλαρώσουμε και να αισθανθούμε (πιστέψτε με δεν θα πάθουμε τίποτα), να κάνουμε εθελοντικά και συζητήσεις γι’ αυτά τα θέματα και μάλιστα με καθολικά νοήματα που αφορούν το σύνολο των ανθρώπων, αλλά και να εκφράσουμε «τι νιώθουμε» γενικότερα περί ελευθεριών.

Έχουμε μέσα μας την αλήθεια που αφορά όλους τους ανθρώπους περί ατομικότητας, η οποία δεν δύναται «να ανήκει» σε κάποιον. Είναι διαστρέβλωση της φύσης του ανθρώπου αυτό το κολλητιλίκι μεταξύ των δεσμευμένων ανθρώπων.

Η πραγματική σχέση βασίζεται μεταξύ δύο ατομικότατων. Όχι ανθρώπων που χάνονται σε μία σχέση, αλλά που μοιράζονται τη διαφορετικότητα τους. Γιατί στην ουσία και στην ανώτερη κατάσταση μας, είμαστε ως άνθρωποι (ο καθένας μας) παντελώς διαφορετικοί από κάθε άλλον.

Η κοινωνία, η ιστορία, οι δεισιδαιμονίες, οι ψυχολογικές ανασφάλειες, το σύστημα κλπ,  έχουν προσδώσει ομοιότητες που πολλές φορές εξισώνουν τους ανθρώπους ώστε να πιστεύουν πως είναι όλοι ίδιοι. Δυστυχώς όμως έτσι, χάνουμε την αξία της ατομικότητας μας, κάτι που φέρει και έχει έμφυτο η Σελήνη στον Υδροχόο, οπότε από φόβο μη χαθεί, φτάνει να αποστασιοποιείται.

Έτσι υπό το βλέμμα του Υδροχόου είμαστε όλοι ίσοι, αλλά όχι ίδιοι. Είμαστε μια ομάδα ατομικότατων που συμπορεύονται. Αν όμως δεν το ζήσουμε αυτό εμείς που το φέρουμε, πως θα ποτιστεί ο κόσμος από αυτό ώστε να συνειδητοποιήσει κάποτε πως όλες οι δεσμεύσεις που υπάρχουν μπορούν να εξακολουθούν να υφίσταται και να είναι αληθινές, μόνο όμως μέσα από την ατομική ελευθερία. Είναι λοιπόν μια μεγάλη διαστρέβλωση όλων μας (και της Σελήνης στον Υδροχόο) πως δέσμευση και ελευθερία είναι δύο διαφορετικοί δρόμοι.

Απ’ όλους οπότε η Σελήνη αυτή είναι και η μόνη που έχει την ικανότητα καί να βιώνει συναισθήματα, αλλά ταυτόχρονα, ποτέ μα ποτέ να μη χάνεται μέσα σε σχέσεις, γιατί μπορεί να κρατά την ατομική της ελευθερία! Μια ελευθερία που βασίζεται όχι σε ένα εγωκεντρικό «εγώ», αλλά σε μία Ατομικότητα που γνωρίζει και χαίρεται την μοναδικότητα της.

Σελήνη στους Ιχθύς

Εμείς που έχουμε τη Σελήνη στους Ιχθείς προσπαθούμε να προσαρμοστούμε στη ζωή της κοινωνίας αλλά τις περισσότερες φορές χωρίς μεγάλη επιτυχία. Ο κόσμος για μας είναι μπερδεμένος, δύσκολος, με παράλογες απαιτήσεις, έτσι δεν τον πολυκαταλαβαίνουμε.

Θέλουμε και προσπαθούμε άπειρες φορές και ξεφεύγουμε απ’ όσα μας πονούν και μας φέρνουν ανακατωσούρα. Αυτό το επιδιώκουμε κάνοντας σενάρια που δεν έχουν βάση την πραγματικότητα, ή προσπαθούμε να ασχοληθούμε με πράγματα που θα μας κάνουν να ξεφεύγουμε απ’ όσα ζούμε στην καθημερινότητα μας.

Η μεγάλη μας ευαισθησία δεν μπορεί να αποδεχτεί την όλη πραγματικότητα του σήμερα. Ζούμε λοιπόν, στην κυριολεξία στον κόσμο μας. Πληγωνόμαστε εύκολα και πολύ ενώ νιώθουμε πως κανείς δεν μας καταλαβαίνει…

Μπορούμε να χαλαρώσουμε όμως. Υπάρχει τρόπος. Αφορά το να μην παίρνουμε τα πράγματα πολύ στα σοβαρά, όπως  και το να μην μπλεκόμαστε ηθελημένα σε καταστάσεις που μας εγκλωβίζουν με υποχρεώσεις που εκ των πραγμάτων γνωρίζουμε πως δεν θα μπορέσουμε να τις φέρουμε εις πέρας.

Χρειάζεται να αποδεχτούμε τον κόσμο ως έχει, αλλά χωρίς να νιώθουμε υποχρεωμένοι να αλλάξουμε τον εαυτό μας για να υπάρξουμε σε αυτόν. Να καταλάβουμε πως η φύση μας έχει προικίσει με την ικανότητα που μας καθιστά άτομα που ζουν στην ύλη, αλλά με έναν εσωτερικό κόσμο άυλο.

Να μάθουμε να τραβάμε μια γραμμή ανάμεσα στα δυο, αποβάλλοντας όμως την ενόχληση που έχουμε γι’ αυτόν τον διαχωρισμό. Κι αυτό γιατί είναι μία πραγματικότητα αυτό που μας συμβαίνει. Είναι που οι άλλοι άνθρωποι είναι πολύ χωμένοι στα υλικά οπότε και δεν μπορούν να νιώσουν ή να δουν τα πράγματα όπως εμείς…

Όμως και ο δικός μας κόσμος είναι εξίσου πραγματικός, αλλά είναι ψυχολογικός, και έχει μια τέτοια χροιά που είναι αδύνατον να αποτυπωθεί στην υλη γιατί υπάρχει πράγματι απόσταση ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους.

Η συνειδητοποίηση αυτή μπορεί να μας χαλαρώσει, και να μας βγάλει από την καταναγκαστική προσπάθεια που κάνουμε, όπως και από τη δυσφορία που νιώθουμε ότι είναι απαιτητό να κατέβουμε από το συννεφάκι μας.

Αυτό που πρέπει μόνο να προσέξουμε είναι να μην ωραιοποιούμε τα της ύλης, ή να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας και κατ’ επέκταση και τους άλλους με παραμύθια που τόσο πολύ εύκολα μπορούμε να πλάσουμε.

Από την άλλη, να επιτρέψουμε στον εαυτό μας την εσωτερική φυγή μονάχα. Όχι και τη σωματική. Αποφεύγοντας καταστάσεις δεν κερδίζουμε κάτι. Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε πως μπορούμε να παραμένουμε εδώ με το σώμα και την παρουσία, αλλά εσωτερικά, να βρισκόμαστε όπου επιλέξουμε να είμαστε.

Όσο για την καλοσύνη μας είναι και το λιμάνι μας. Όπως και η τεράστια αγαλλίαση που νιώθουμε όταν προσφέρουμε όπου παραστεί ανάγκη. Έχουμε αποθέματα, οπότε μπορούμε να εξακολουθούμε να βοηθάμε όποτε, και όπου λαχταρά η καρδιά μας. Αρκεί, να γνωρίζουμε πως η Σελήνη μας αφορά μια ποιότητα, που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί ούτε να αλλάξει, αλλά ούτε και να ανακατευτεί με τον υλικό κόσμο.